Της Κωνσταντίνας Κούνεβα* από την ΕφΣυν:
Το απόγευμα της 23ης Ιουλίου 2018, ενώ η δεύτερη φονικότερη πυρκαγιά του 21ου αιώνα μαινόταν ανεξέλεγκτη στο Μάτι, για όσους δεν πρόλαβαν να εγκαταλείψουν οδικώς την περιοχή η θάλασσα υπήρξε το μοναδικό καταφύγιο.
Οι εικόνες με τους εκατοντάδες ανθρώπους που έπεσαν στη θάλασσα, αγκαλιά με τα παιδιά και τα ζώα τους, είναι ακόμη νωπές στη μνήμη όλων μας.
Βουτηγμένοι στο νερό, ζώντας τον τρόμο, με το θερμικό φορτίο της φωτιάς που είχε φτάσει ώς την ακτή να τους καίει κι ένα πυκνό σύννεφο καπνού να τους πνίγει, όσοι πρόλαβαν να καταφύγουν στη θάλασσα -ανάμεσά τους πλήθος παιδιών, γυναικών και ηλικιωμένων- μπορούσαν να ελπίζουν πια μόνο σε άμεση βοήθεια.
Ο Mahmoud Elsayed Moussa μαζί με τον καπετάν Κώστα Αρβανίτη, τον γιο του Δημήτρη και τη γυναίκα του, που έσπευσαν με ένα μικρό αλιευτικό σκάφος στον τόπο της καταστροφής για να βοηθήσουν, βρέθηκαν πρώτοι κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους.
Παρά τους θυελλώδεις ανέμους και το πυκνό νέφος καπνού που περιόριζε την ορατότητα σε μόλις λίγα μέτρα, ο καπετάν Κώστας, ο Mahmoud και το υπόλοιπο πλήρωμα του μικρού αλιευτικού κατάφεραν να περισυλλέξουν από τη θάλασσα 23 άτομα που μετέφεραν με ασφάλεια στη Νέα Μάκρη.
Ηταν οι πρώτες ζωές που διασώθηκαν εκείνη την ημέρα στη θάλασσα.
Στη συνέχεια, δίχως δεύτερη σκέψη, ο Mahmoud μαζί με το υπόλοιπο πλήρωμα επέστρεψαν στον τόπο της τραγωδίας για να σώσουν κι άλλες ζωές. Και συνέχισαν να το κάνουν μέχρι τις 2.30 τη νύχτα.
Την προηγούμενη εβδομάδα που επισκέφθηκα τις πυρόπληκτες περιοχές της Ανατολικής Αττικής, είχα τη χαρά να συναντήσω τον Mahmoud στη Νέα Μάκρη. Εκεί μου διηγήθηκε όλα τα παραπάνω.
Παρά τον ήρεμο τόνο της φωνής του, η αφήγησή του με συγκλόνισε. Πρόκειται ίσως για τις πιο κρίσιμες ώρες της ζωής του – εκείνες τις ώρες βρέθηκε πιο κοντά παρά ποτέ στον θάνατο, μου εξήγησε.
Υστερα μου μίλησε για τη ζωή του στην Ελλάδα, όπου εργάζεται ως ψαράς εδώ και τριάντα χρόνια.
Μου είπε επίσης πως ό,τι έκανε εκείνη τη μέρα στο Μάτι, το έκανε πάνω από όλα από ανθρωπιά, αλλά κι από ευγνωμοσύνη για την Ελλάδα, που όλα αυτά τα χρόνια τον έχει φιλοξενήσει κι αγκαλιάσει σαν να ήταν δικός της άνθρωπος.
Σκέφτηκα τότε: Γιατί ο Mahmoud να αισθάνεται ακόμη απλώς φιλοξενούμενος σε αυτή τη χώρα;
Κι ύστερα από τόσες ζωές συμπολιτών μας που με αυταπάρνηση έσωσε, δεν θα έπρεπε να τον καταστήσει πραγματικά «δικό της άνθρωπο»;
Δεν θα έπρεπε η Πολιτεία να δείξει έμπρακτα την ευγνωμοσύνη της στο πρόσωπό του -όπως φυσικά σε όλους τους διασώστες- και να τον τιμήσει για τις εξαιρετικές υπηρεσίες που προσέφερε;
Υπάρχει τρόπος: να πολιτογραφηθεί τιμητικά Ελληνας υπήκοος, όπως σωστά μού υπέδειξε πολίτης που έμαθε την ιστορία του και όπως προβλέπει ο νόμος.
Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει η Πολιτεία για να τιμήσει τον Mahmoud – έναν άνθρωπο με Α κεφαλαίο, που αποδεδειγμένα πια έχει ανάγκη.
Ή μήπως έχουμε περισσότερο ανάγκη επενδυτές -που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες αποκτούν όχι απλώς «χρυσή βίζα» όπως στην Ελλάδα, αλλά «χρυσό διαβατήριο» αγοράζοντας ακίνητα και μετοχές- απ’ ό,τι ανθρώπους που σώζουν ζωές;
Ο Mahmoud δεν είναι βέβαια ο μόνος (μετανάστης) στον οποίο χρωστάμε ευγνωμοσύνη για τις ζωές που σώθηκαν την 23η Ιουλίου.
Ως μετανάστης αποτελεί όμως ένα ξεχωριστό παράδειγμα. Οχι τόσο για τους υπόλοιπους μετανάστες, όσο κυρίως για μας τους ίδιους ως Ευρωπαίους πολίτες.
Σε εποχές, που οι αντιμεταναστευτικές και ρατσιστικές φωνές δυναμώνουν στην Ευρώπη, κι ενώ κάθε χρόνο χιλιάδες μετανάστες χάνονται αβοήθητοι στα νερά της Μεσογείου, η πράξη του Mahmoud αποτελεί παράδειγμα αλληλεγγύης κι ανθρωπιάς. Η τιμητική του πολιτογράφηση θα μετουσίωνε τις αξίες αυτές σε ένα ηχηρό μήνυμα της Ελλάδας προς όλη την Ευρώπη.
Ευχαριστούμε τον Mahmoud, τον καπετάν Κώστα, τον γιο του, Δημήτρη, και τη γυναίκα του για ό,τι έκαναν. Δεν θα τους ξεχάσουμε. Δεν πρέπει να τους ξεχάσουμε.
(Δείτε την αφήγηση του Μαχμούντ από την ημέρα της φονικής πυρκαγιάς στο βίντεο, στο κανάλι της Κωνσταντίνας Κούνεβα στο youtube.)
*ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ- GUE/NGL
