Της Δήμητρας Βεργίνη

Δεν είναι η πρώτη φορά που μια εθνική επέτειος προβληματίζει, γεννά ερωτηματικά και εν τέλει μετατρέπεται από γιορτή σε εθνικό σύγχρονο διχασμό.

Από τη μια, τα γεγονότα στο Εμπορείο Σαντορίνης, όπου η σημαιοφόρος του γυμνασίου δέχθηκε επίθεση από 20 χρυσαυγίτες εξαιτίας της αλβανικής της καταγωγής, σε κάνουν να αναρωτιέσαι με ποιό τρόπο τελικά επιλέγουμε να τιμήσουμε όλους εκείνους που αγωνίστηκαν ενάντια στον ναζισμό. Ποιός φασισμός νικήθηκε, ποιοί αγώνες δικαιώθηκαν και τι είναι αυτό που τελικά γιορτάζεται, την ώρα όπου μια μαθητική παρέλαση αμαυρώνεται από κάποιους αυτοαποκαλούμενους πατριώτες;

Από την άλλη, ο μικρός Αμίρ, ο οποίος πριν μερικές μέρες αν και κληρώθηκε να κρατήσει την Ελληνική σημαία στην παρέλαση, του έδωσαν μία πινακίδα που έγραφε «6ο Δημοτικό», εξαιτίας της αφγανικής του καταγωγής. Του Αμιρ δεν του αρέσει ο πόλεμος. «Εδώ είναι καλύτερα» είχε αναφέρει κάποτε με χαμηλωμένο βλέμμα, και το αγαπημένο του μάθημα είναι τα ελληνικά. Αυτά όμως φαίνεται να μην ήταν αρκετά. Ο Αμιρ δεν θεωρήθηκε κατάλληλος να τιμήσει το «όχι» του ελληνικού λάου, το «όχι» στους πολέμους, αυτό το όχι που περιέχει μια τραγική πραγματικότητα πιο επίκαιρη από ποτέ, μια πραγματικότητα που ο Αμιρ έχει βιώσει, μια πραγματικότητα που αυτή την στιγμή τον έχει στείλει στο ελληνικό σχολείο.

Και κάπως έτσι λοιπόν, με παρελάσεις σε όλη την χώρα τιμήθηκε και φέτος η εθνική επέτειος. Και κάπως έτσι, η επόμενη μέρα μας βρίσκει να συζητάμε και να σχολιάζουμε τους 20 τραμπούκους στη Σαντορίνη, τον Αμίρ από το Αφγανιστάν, τον σημαιοφόρο από την Αφρική, τις μαθήτριες με τις μαντήλες.

Σήμερα 77 χρόνια μετά μπορούμε να νιώθουμε όλοι εθνικά υπερήφανοι… ή μήπως «ΟΧΙ»;