Τα 60 της χρόνια γιορτάζει σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση και όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ρώμη. Εκεί όπου το 1957 υπογράφεται συνθήκη για την δημιουργία μιας ενωμένης Ευρώπης. Εκεί λοιπόν θα μαζευτούν όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες για να αποφασίσουν για το ποια θα είναι τα επόμενα βήματα.

Εξήντα ολόκληρα χρόνια και λογικό οι αρμόδιοι να θέλουν να γιορτάσουν .Τι είναι όμως αυτό που πραγματικά γιορτάζει η Ευρώπη σήμερα; Θέλουν όλοι να συμμετέχουν;

Και έτσι λοιπόν όπως συμβαίνει καμιά φορά με τις επετείους και τις γιορτές σε πιάνει αυτό το αίσθημα απολογισμού για όλα όσα έχεις καταφέρει, για όλα όσα δεν έχεις καταφέρει, για τις τυχόν λανθασμένες επιλογές και αποφάσεις.

Και από την έως τώρα σου διαδρομή καταλαβαίνεις ότι η κρίση που βιώνεις δεν εμφανίστηκε ξαφνικά αλλά προκύπτει από ένα άθροισμα επιλογών όλων αυτών των χρόνων.

Άραγε πως θα διαχειριστεί η Ευρωπαία εξηντάρα πλέον τα προβλήματά της; Τώρα ειδικά που κάποια από τα παιδιά της άρχισαν να δυσανασχετούν. Η ευρωπαία μάνα έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα, μετά από τα τελευταία τσαλίμια της Μεγάλης της κόρης, της Βρετανίας. Η αποχώρηση από την μεγάλη οικογένεια έχει συνέπειες αρνητικές. Εκείνη προειδοποίησε.

Από την άλλη, κάποιες τακτικές δίνουν την εντύπωση ότι θα πρέπει να μείνουν πίσω όσοι βάζουν εμπόδια. Παρόλα αυτά δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν εγκαταλείπουν την ελπίδα για μια καλύτερη Ευρώπη. Για μια καλύτερη Ευρώπη για λίγους. Για μια Ευρώπη που θα βόλευε μόνο τους μεγάλους της οικογένειας.

Και σε αυτό το σημείο η φωνή της λογικής έρχεται να σου υπενθυμίσει ότι κάποιοι συμβιβασμοί είναι απαραίτητοι για να διατηρηθεί η συνοχή. Πώς θα πρέπει όμως να είναι η συνέχεια; Tι είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει; Είναι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα η μόνη διέξοδος; Και τελικά, τι γιορτάζεται σήμερα;

Δήμητρα Βεργίνη