Επιλογές από την πολιτιστική στήλη του eretikos.gr – Επιμέλεια: Σόφη Αυγουστάτου
Αχώριστοι
Πριν από κάνα δυο χρόνια είχα βάλει μια ανακοίνωση στο Facebook πως ψάχνω να νοικιάσω σπίτι. Κι έτσι γνώρισα την κυρά Σοφία. Μιλήσαμε για πολλά την πρώτη την φορά που την είδα… Μου μίλησε για τη ζωή της… Μου είπε μια ιστορία για κάποιον που παλιά είχε ερωτευτεί.
Ήταν ο εργοδότης της. Μα την πήρε τηλέφωνο κάποια στιγμή μια γυναίκα και της είπε πως ήταν η γυναίκα του και πως έχουν μαζί ένα παιδί. Την παρακάλεσε να μην έχει σχέση με τον άντρα της. Εκείνη πήγε στα ξαδέλφια της που δούλευαν μαζί.. Γιατί δε μου το είπατε; Μας είπε να μη στο πούμε. Εχει καλό σκοπό. Θέλει να σε παντρευτεί. Η Σοφία έφυγε. Εκείνος μια βραδιά ήρθε με το αυτοκίνητό και την έκλεψε… Θα χωρίσω είπε. Αν δεν με θές θα σκοτωθώ. Έβγαλε ένα πιστόλι… το έστρεψε στον εαυτό του… Κατέληξαν στην Καστοριά. Τότε βρήκε εκείνη ευκαιρία πήρε το λεωφορείο και γύρισε στην Αθήνα.
Τελικά τι έγινε; Τη ρώτησα. Δεν του ξαναμίλησα. Πρόσφατα έμαθα νέα του. Έμαθα ότι είναι άρρωστος στο νοσοκομείο. Ότι χώρισαν τελικά με τη γυναίκα του και πως εκείνη έχει πια έχει πεθάνει. Εσύ κυρά Σοφία παντρεύτηκες;
Όχι.
Νομίζω δεν τον αγάπησα μου είπε. Τον αγάπησα;
Εσύ τι λες που είσαι ποιητής; Όχι δεν τον αγάπησα. Δεν μπορεί να τον αγάπησα.
Δεν είμαι ποιητής της είπα. Δεν απάντησα.
Στα γερασμένα μάτια της έβλεπα αυτό που εκείνη δεν ήθελε.
Τον αγαπάει ακόμη.
Δεν παντρεύτηκε ποτέ.
Δεν είχε μείνει χώρος για άλλον στην καρδιά της.
Ιωάννης Τούμπας
Ψυχογράφημα
Μιαν άλλη ζωή ήθελα, για να στεγάζεται σ’ αυτήν το σώμα μου.
Ίσως… γιατί από καιρό αποφασίστηκε για μένα
– ερήμην μου –
η διαγραφή μου απ’ τα όνειρά σου,
να με πεθάνεις μέσα σου,
– εαυτέ μου –
τοποθετώντας με μέσα στο πλαίσιο μίας ψυχρής κορνίζας.
Θέλησες να με κάνεις πορτρέτο στην ζωή σου,
να υπάρχω μέσα σου εικόνα ξεχασμένη.
Και διαιρεμένο το όλον μου σε δύο κομμάτια με τέμνει.
Το μέσα μου κομμάτι ψυχορραγεί…
“Η ουτοπία που αγάπησες δεν εκθρονίστηκε ποτέ απ’ την καρδιά σου…
Θα παραμένει μια παρακαταθήκη ζωντανή.”
Το έξω μου κομμάτι γίνεται ράπισμα.
“Δεν μπορείς να κρατάς μέσα σου μια νεκρή σκιά
τ’ αποκαΐδια της συναισθηματικής σου αποτέφρωσης.
Δεν μπορείς να υπάρχεις εν αχρωμία
ωχρό και άψυχο πορτρέτο που το χαϊδεύουν νεκρές οι άκρες των δακτύλων…”
Κι αυτός ο διαλεκτικός μου κατακερματισμός…
Τρομάζει το σώμα που ακόμα θυμάται τ’ αρώματα της μνήμης.
Φοβάται τη σιωπή…
Τον βρυχηθμό του ονείρου,
τα μύχια απωθημένα που αδημονούν την αύρα του φωτός να εισπνεύσουν
που προσδοκούν να σπάσει το σκοτάδι σε μικρές λάμψεις χαράς.
Μα η δυστυχία παίρνει το χρώμα της νύχτας
βαθαίνει και ριζώνει πιότερο
με ένα βλέμμα αόριστο, ψευδεπίγραφο…
Περιπλανώμενο στο γκρίζο της επιθυμίας του Εγώ.
Milios Kostantinos
Αντίξοες Ελπίδες
Αντίξοες ελπίδες
Στων ματιών τις λεπίδες
Στου είναι μου τις διαστάσεις
Στων αισθημάτων μου τις υποστάσεις
Αγρυπνώ μες στην ερημιά
Στη μέση του πουθενά
Πενθώ στης άνοιξης την ανθοφορία
Στων μελισσών την τρελή κυκλοφορία
Ελιγμοί εναλλασσόμενων ονείρων
Τριγμοί ακαθόριστων ψιθύρων
Φτερά με κυκλώνουν
Με παίρνουν με σηκώνουν
Ο κόσμος μοιάζει από ψηλά
Απέραντη νύχτα που σιωπά
Χρόνος και τόπος ένα κουβάρι
Κρεβάτι άστρωτο δίχως μαξιλάρι
Κι εγώ να θωρώ την αγάπη
Ξεχασμένη σε μιαν άκρη
Να με κοιτά, ν’ απορεί
Μονάχη σε τόσο κόσμο πως μπορεί…
Michael Evangelinos
